Jak przygotować grafikę do druku na koszulce?

Jak dobrać rozdzielczość i wymiary grafiki do druku na koszulce?

Przygotuj plik w docelowym rozmiarze nadruku i w rozdzielczości około 300 DPI.

Rozmiar nadruku to szerokość i wysokość, jakie grafika ma mieć na koszulce. Ustal to na starcie. Dla frontu zwykle mieści się to w zakresie kilkudziesięciu centymetrów, ale zależy od kroju i rozmiaru odzieży. Rozdzielczość 300 DPI przy docelowym rozmiarze zapewnia ostrość na większości technik. Przy bardzo dużych nadrukach dopuszczalne jest około 200–240 DPI. Unikaj sztucznego powiększania małych plików, bo spowoduje to piksele i brak szczegółów. Przykład przeliczenia: szerokość 30 cm przy 300 DPI to około 3543 piksele. Zawsze sprawdź plik w powiększeniu 100 procent, aby ocenić realną ostrość.

Kiedy warto użyć pliku wektorowego zamiast rastrowego?

Grafika wektorowa jest najlepsza dla logotypów, napisów i prostych kształtów, bo skaluje się bez utraty jakości.

Wektory zachowują ostre krawędzie w każdym rozmiarze, co jest kluczowe w sitodruku i przy małej typografii. Plik rastrowy sprawdzi się w zdjęciach, gradientach i teksturach. Jeśli projekt łączy oba światy, umieść elementy wektorowe jako wektory, a zdjęcia w wysokiej rozdzielczości. Unikaj zamiany wektorów na raster, jeśli nie ma takiej potrzeby.

Jakie formaty plików najlepiej sprawdzą się do druku na koszulce?

Najbezpieczniejsze są PDF i PNG, a w razie potrzeby także TIFF i EPS.

PDF do wektorów i mieszanych projektów. Dobrze przenosi kolory specjalne i overprint.
PNG 24-bit ze zdefiniowaną przezroczystością do DTG i DTF. Daje czyste krawędzie na przezroczystym tle.
TIFF spłaszczony, bez kompresji stratnej do zdjęć i dużych nadruków.
EPS lub PDF z obiektami wektorowymi do sitodruku i separacji kolorów.
PSD/AI do przekazania edytowalnych warstw tylko wtedy, gdy drukarnia tego wymaga.

Pliki biurowe nie są formatami produkcyjnymi. Nazwa pliku powinna jasno opisywać wersję, kolor koszulki i rozmiar nadruku.

Jak ustawić kolory i profile kolorystyczne do druku?

Dla DTG i DTF najczęściej sprawdza się sRGB, a dla sitodruku kolory specjalne Pantone. CMYK stosuje się, gdy wymagany jest proces czterokolorowy.

Druk na tekstyliach nie ma jednego, uniwersalnego profilu. W DTG i DTF wiele systemów przelicza z sRGB, co daje przewidywalne przejścia tonalne. W sitodruku płaskie barwy lepiej określić jako kolory spot, np. Pantone, co ułatwia dobór farb. W CMYK unikaj bardzo nasyconych, neonowych barw z przestrzeni RGB, bo nie zostaną wiernie odtworzone. Pamiętaj o bieli. Na ciemnych koszulkach potrzebna bywa warstwa podkładowa, którą generuje rip. Głęboką czerń buduj rozsądnie. Dla druku procesowego warto użyć neutralnej czerni, a nie czystego RGB 0,0,0, aby uniknąć zlewania detali.

Jak zaplanować spady, marginesy i obszary bezpieczne dla nadruku?

Przy nadruku na koszulce zwykle nie stosuje się spadów, za to ważny jest obszar bezpieczny odsunięty od szwów.

Dla standardowych nadruków centralnych grafika powinna mieć czyste, przezroczyste tło bez spadów. Dobrą praktyką jest zachowanie kilku centymetrów odstępu od dekoltu, szwów i krawędzi. Przy all-over sublimacji wymagany jest spad, zwykle 1–2 cm poza szablon krawędzi. W projektach z drobnymi elementami zachowaj minimalne odstępy między kształtami, aby uniknąć sklejania farby. W sitodruku przy przylegających kolorach stosuje się drobne trapy i dławienia, aby zamaskować ewentualne przesunięcia.

Jak przygotować czcionki i elementy przezroczyste do druku?

Czcionki zamień na krzywe lub dołącz pliki fontów, a przezroczystości przygotuj zgodnie z techniką druku.

W PDF najlepiej spłaszczyć złożone przezroczystości i efekty, aby uniknąć niespodzianek. Cienkie fonty i linie mogą zaniknąć na tkaninie. Dobrze, gdy ich grubość nie jest ekstremalnie mała. W DTG i DTF przeźroczystość tła wykonuj jako rzeczywiste alfa, a nie białe wypełnienie. Cienie i poświaty z trybami mieszania mogą dać jasne aureole po wydruku. W razie wątpliwości lepiej je lekko przyciąć lub zmiękczyć krawędzie na maskach.

Jak dostosować grafikę do sitodruku, DTG i sublimacji?

Dobierz projekt do techniki. Sitodruk lubi proste kształty i kolory spot, DTG lubi zdjęcia i gradienty, sublimacja działa najlepiej na poliestrze i jasnych tkaninach.

Sitodruk: ograniczona liczba kolorów podnosi czytelność. Gradienty wykonuje się jako rastry. Unikaj bardzo drobnych szczegółów i mikrotekstu. Ustal kolory Pantone i pamiętaj o ewentualnej bieli podkładowej na ciemnych materiałach.
DTG: akceptuje zdjęcia, przejścia i drobne detale. Plik w sRGB, 300 DPI, tło wycięte. Na czarnych i kolorowych koszulkach potrzebna bywa warstwa bieli pod grafiką, co wpływa na kontrast i miękkość.
Sublimacja: działa na białych i jasnych tkaninach z poliestru. Nie drukuje koloru białego. Kolory mogą wyglądać inaczej po transferze i wygrzewaniu, więc warto korzystać z próbek i stosować spad przy projektach pełnopowierzchniowych.

Jak zrobić poprawny mockup i plik produkcyjny dla drukarni?

Mockup pokazuje kontekst i wymiary, a plik produkcyjny zawiera wyłącznie czystą grafikę w 1:1.

Mockup przygotuj na zdjęciu lub szablonie koszulki. Zaznacz docelowy rozmiar nadruku i jego położenie. Dodaj informację o kolorze i rozmiarze odzieży, a także odległości od dekoltu czy bocznych szwów. Plik produkcyjny zapisz osobno. Dla DTG i DTF użyj PNG z przezroczystością. Dla sitodruku użyj PDF lub EPS z rozbiciem na kolory spot albo z czytelnymi warstwami. Nazwij pliki jasno. W jednym archiwum umieść grafikę, mockup i ewentualne noty techniczne.

Jak sprawdzić plik przed wysłaniem, by uniknąć reklamacji?

Zrób krótkie sprawdzenie jakości: rozmiar, DPI, kolory, tło, litery i detale.

Wymiary i rozdzielczość zgadzają się z zamówieniem i tabelą rozmiarów.
Kolorystyka dopasowana do techniki. sRGB dla DTG/DTF lub kolory spot dla sitodruku. Brak nieosiągalnych neonów.
Tło prawidłowo wycięte. Brak białej aury i przypadkowych pikseli.
Czcionki zamienione na krzywe. Teksty pozbawione literówek.
Minimalne grubości linii spełniają wymagania. Drobne elementy nie zanikną po druku.
Plik otwiera się poprawnie na innym komputerze. Podgląd w 100 procentach wygląda ostro.
Mockup i plik produkcyjny są spójne. Nazwy plików i wersje nie wprowadzają w błąd.

Dobre przygotowanie pliku to połowa sukcesu. Oszczędza czas, redukuje poprawki i zwiększa szansę, że koszulka będzie wyglądała tak, jak sobie wyobrażasz. Skup się na rozmiarze, rozdzielczości i kolorach, a technikę druku dobierz do charakteru projektu. W razie wątpliwości warto poprosić o próbę lub konsultację ze studiem, które na co dzień przygotowuje separacje i prowadzi druk na tekstyliach.